ویژگی های پول یا ارز فیات

در فرایند تحول پول، جوامع به تدریج اسکناس و سپرده‌های دیداری را انتخاب می‌کنند؛ به عبارت دیگر زمانی که پول اعتباری محض (فرض می‌شود ارزش مصرفی کاغذ اسکناس صفر است)، و نه یک پول حقیقی، به عنوان پول انتخاب می‌شود. مردم متوجه می‌شوند که پول اعتباری محض حتی بهتر از طلا و نقره قادر است نشان دهنده ارزش مبادله‌ای صرف و حافظ آن باشد. مسلم است که رغبت به پول اعتباری، به دلیل خصوصیات مصرفی آن نیست و خصوصیات مصرفی، هیچ محدودیتی در بیان و حفظ ارزش مبادله‌ای به وسیله آن ایجاد نمی‌کند، چون پول اعتباری محض، اساساً فاقد خصوصیات مصرفی است، بنابراین در آن، مشکل تفکیک ارزش مبادله‌ای از خصوصیات مصرفی خود به خود رفع شده است، و ارزش مصرفی پول اعتباری محض به دلیل ارزش مبادله‌ای آن است و به دلیل خصوصیات مصرفی آن نیست، پول اعتباری محض به راحتی می‌تواند فقط ارزش مبادله‌ای خالص را بیان و حفظ کند و درنتیجه به عنوان ارزش مبادله‌ای صرف از جانب مردم، مورد تقاضا و رغبت واقع می‌شود.

03. رمزارز چیست؟

امور مالی جنبه اساسی تجارت و اقتصاد است که جهان را هدایت می کند. با گذشت زمان در طول قرن ها پیشرفت مالی، جهان با مسائل مالی بسیاری در قالب ارز مواجه شده است.

یکی از این نوع ارزها که جدیدترین معرفی به دنیای مالی است، «رمز ارز» است. بیش از یک دهه از معرفی اولین ارز رمزنگاری شده جهان می گذرد و از آن زمان تاکنون وجود داشته است، با این حال برای بسیاری افراد هنوز یک معما است!!

ما وارد دنیای دیجیتال شده ایم که در آن پول در یک رسانه الکترونیکی منتقل می شود. این گام بزرگی نسبت به مراحل اولیه تمدن هایی است که از سیستم مبادله کالا استفاده می کردند.

حتماً با اصطلاحاتی مانند بیت کوین، اتریوم و غیره برخورد کرده اید که از اولین رمزارزها معرفی شده هستند. پس از خواندن این مقاله، زبان "Crypto Gurus" یا معامله گران طرفدار رمز را درک خواهید کرد.

آیا می خواهید در این بازار کریپتو کار بزرگی انجام دهید؟ پس تمرکز کنید!!

فهرست محتوا

• دلایل ایجاد رمز ارز
• کریپتوکارنسی چیست؟؟
• کریپتوکارنسی چگونه کار می کند؟
• ویژگی های رمزارزها
• غیر متمرکزبودن
• سهولت
• مقرون به صرفه بودن
• امن
• ناشناس بودن
• پذیرفته شده بودن در سراسر جهان
• تاریخچه رمزارزها
• انواع مختلف ارزهای رمزنگاری شده
• ارزهای پرداخت
• توکن های Defi
• کوین های حریم خصوصی
• آلت کوین ها(Alt coin)
• کوین های پایدار
• توکن های غیر قابل تعویض(Defi)
• ماینینگ (استخراج) رمزارزها
• معامله رمزارزها در پلتفرم های مبادلاتی
• رمزارزها را از کجا خریداری کنیم؟
• چگونه از رمزارزها محافظت و آنها را ذخیره کنیم؟
• استدلال های نهایی

دلایل ایجاد رمز ارز

همیشه بحثی در مورد نحوه کارکرد امور مالی در دنیای امروز وجود داشته است، جایی که دولت‌ها در سراسر جهان و بانک‌های متمرکز مرکزی، نقشی اختیاری دارند. از این رو کنترل جریان دارایی ها یا ارزهای پولی طبق قوانین و مقررات تعیین شده توسط این مقامات محدود می شود.

سوء استفاده عمده از این قدرت در بحران بدنام مالی 2008 مشاهده شد که گفته می‌شود محصول جانبی وام‌های بد و بدرفتاری بانک‌های بزرگ در پرداخت وام است. اما با عمیق تر شدن بحران، پول مالیات دهندگان مردم عادی برای نجات بانک های بزرگ مورد استفاده قرار گرفت تا آنها سرپا نگه داشته شوند!!

با نگاهی به چنین سناریوهایی، سازندگان و توسعه دهندگان، به ایده رمزارزها رو آوردند تا آن را به پول مردم عادی تبدیل کنند تا به مردم جهت مدیریت آن به صورت دموکراتیک یا غیرمتمرکز قدرت دهند، بر خلاف ارز فیات که در اختیار و صلاحدید دولت و بانک های مرکزی است.

کریپتوکارنسی چیست؟؟

کریپتوکارنسی یک رمز ارز است که از رمزنگاری استفاده می کند و دفتر کل دیجیتال را برای جلوگیری از تکثیر یا تقلب به کار می گیرد. هیچ شکل فیزیکی به صورت ارز فیات (ارز اعتباری) یا سایر دارایی ها وجود ندارد.

این ارز غیرمتمرکز بوده و برای همه و همه در دستگاه های الکترونیکی خود با اتصال اینترنت در سراسر جهان به صورت همتا به همتا قابل دسترسی است. و از این رو می توان از آن برای خرید محصولات یا خدمات استفاده کرد.

رمزارزها همتای ارزهای معمولی هستند، اما به صورت اسکناس نیستند. این ارزها را نمی‌توان لمس کرد، اما مانند پیام‌های متنی یا ایمیل فقط به صورت الکترونیکی قابل معامله هستند. ارزش آنها توسط مقامات مرکزی مانند بانک ها، دولت ها یا موسسات مالی تعیین نمی شود. اینها توسط کاربرانشان در سراسر جهان مدیریت می شوند. از این رو غیر متمرکز می باشند.

کریپتوکارنسی چگونه کار می کند؟

رمزارزها از آنجایی که داده‌های دیجیتالی یا نرم‌افزاری هستند، به یک حالت دیجیتالی تراکنش نیاز دارند که به آن بلاک چین می‌گویند. از آنجایی که این منبع باز و یک دفتر کل عمومی است، هر کاربری می تواند برای تأیید به تراکنش ها دسترسی داشته باشد. این سیستم همچنین نیاز به تأیید شخص ثالث را از بین می برد و از این رو تراکنش های مبتنی بر اعتماد را که سیستم های بانکی ویژگی های پول یا ارز فیات ارزی دنبال می کنند، حذف می کند.

در حالی که هر کسی می تواند دفتر کل را مشاهده کرده و به آن دسترسی داشته باشد، هویت افراد توسط مجموعه های منحصر به فردی از کلیدها به نام کلید عمومی و کلید خصوصی رمزگذاری می شود.

به طور اخص، کلید خصوصی کلید مخفی است که برای رمزگذاری و رمزگشایی پیام‌ها بین ارتباط‌دهنده‌ها استفاده می‌شود. این نوعی رمزگذاری متقارن است. از سوی دیگر، توابع کلید عمومی مبتنی بر رمزگذاری نامتقارن هستند. این مجموعه‌های منحصربه فرد کلیدها، هویت‌های دیجیتالی حساب فرد و رمز ارز موجود در حساب هستند.

تراکنش‌های انجام‌شده بین همتایان رمزگذاری می‌شوند و سپس به شبکه رمز ارز پخش می‌شوند و در صف قرار می‌گیرند تا به دفتر کل عمومی اضافه شوند. سپس تراکنش ها از طریق فرآیندی به نام «استخراج» در دفتر کل ثبت می شوند.

ویژگی های رمزارزها

از آنجایی که اکنون درک خوبی از مبانی رمزارزها دارید، اجازه دهید بینشی در مورد ویژگی‌ها و مزایای کریپتوکارنسی نسبت به ارزهای فیات به شما ارائه دهم.

غیر متمرکزبودن

همانطور که گفته شد، ارزهای رمزنگاری شده در بازارها توسط هیچ مرجع مرکزی اداره نمی‌شوند، بلکه بین تمام همتایان در سراسر جهان توزیع می‌شوند. از این رو پیچیدگی های معاملات در سیستم مالی فعلی مانند تراکنش های مبتنی بر اعتماد از طریق بانک ها حذف می شود. با پیاده سازی بلاک چین، رمزارزها به صورت همتا به همتا معامله می شوند و تداخل شخص ثالث را از بین می برند.

بلاک چین همچنین اجازه می‌دهد تا دارایی‌های دیجیتال با سهولت انجام شود، زیرا کاغذبازی کمتری وجود داشته و زمان انتظار برای تایید تراکنش‌ها نیز کمتر است. از آنجایی که بیشتر فرآیندها خودکار هستند، مسائل مربوط به خطای انسانی بسیار کم است.

مقرون به صرفه بودن

مقرون به صرفه از این جهت که ارز فیات متمرکز بوده و هیچ گزینه دیگری به جز استفاده از بانک ها یا شرکت های مالی مانند پی پال (paypal) وجود نداشته که درصد سنگینی از تراکنش ها را مطالبه می کنند. این موضوع همچنین با اخذ کارمزد تراکنش های کم هزینه با موفقیت انجام شده است.

مهم نیست که بانک‌ها ادعا می‌کنند سیستم‌هایشان چقدر امن است، زیرا دخالت انسانی برای فرآیندهای راستی‌آزمایی ضروری است، همیشه خطرات کلاهبرداری و تراکنش‌های ناامن وجود دارد. اما رمز ارزها الگوریتم‌های رمزنگاری چندلایه ارائه می‌دهند و می‌توان گفت که امنیت کل سیستم تا زمانی که کلاهبردار حداکثر شبکه دارایی دیجیتال را کنترل نکند، دست نخورده است. از همه مهم تر، حداقل دخالت انسانی وجود دارد که عامل خطای انسانی را از بین می برد.

ناشناس بودن

این که چقدر اطلاعات مورد نیاز مؤسسات مالی برای اجرای تراکنش ها درخواست می شود، باعث ایجاد نگرانی است. اطلاعات بانکی یا هویت مهم شما ممکن است به سرقت رفته و مورد سوء استفاده قرار گیرد. اما استفاده از ارز رمزنگاری شده، مشخصه ای برای ناشناس نگه داشتن هویت شما ارائه می دهد که برای خیلی ها ارزشمند است.

پذیرفته شده بودن در سراسر جهان

رمزارزها هیچ محدودیت مرزی ندارند، کاربران می توانند در هر مکان و هر زمان پرداخت ها را ارسال و دریافت کنند.

تاریخچه رمزارزها

اکنون درک اولیه ای از اصطلاح «ارز رمزنگاری» دارید. آیا برای دانستن تاریخچه پشت این اختراع محبوب، مشتاق هستید؟؟؟

در اوایل دهه 1980، تلاش هایی برای ایجاد رمزارزها انجام شد، اما به دلیل تقلب و عدم اعتماد کاملاً شکست خوردند. در سال 1983، دیوید چاوم، رمزنگار آمریکایی، پول الکترونیکی رمزنگاری ناشناس به نام "نقد الکترونیکی" را اختراع کرد. بعداً در سال 1995، دیوید چاوم از طریق یک چارچوب نقدی دیجیتالی عمل کرد که به ارز مجازی یا رمز ارز، امکان ردیابی توسط بانک صادرکننده، دولت یا هر شخص ثالث دیگری را می داد.

در سال 1996، آژانس امنیت ملی (NSA) مقاله ای با عنوان «چگونه یک ضرابخانه بسازیم»: رمزنگاری پول نقد الکترونیکی ناشناس را منتشر کرد و آن را به عنوان یک سیستم رمز ارز توصیف کرد.

در سال 2008، جهان شاهد یک بحران مالی شدید بود- کسب‌وکارها شکست خوردند، بانک‌ها دچار تزلزل شدند، بسیاری از مردم در تنگناهای مالی قرار گرفتند، قادر به پرداخت وام‌ها و حتی ماموریت های روزانه نبودند. بسیاری از بانک ها از پرداخت بدهی عاجز شده و اعلام ورشکستگی کردند.

این امر باعث شد تا توسعه‌دهندگان به فکر راهی برای معامله دارایی‌هایی با ارزش پولی بدون وابستگی به بانک‌ها باشند. در سال 2009، ساتوشی ناکاموتو، سندی را در مورد نرم‌افزار منبع باز در فناوری بلاک چین منتشر کرد، به این ترتیب رمزارزها به وجود آمدند.

سپس ، گفته می شود اولین تراکنش بیت کوین توسط ساتوشی ناکاموتو (گروهی از افراد یا یک فرد) در سال 2009 انجام شده است. علاوه بر این، تاریخچه رمز ارز خیلی طولانی نیست، اما یک تاریخچه جالب و پر حادثه است.

انواع مختلف رمزارزها

انواع مختلفی از ارزهای رمزنگاری شده بر اساس عملکرد آنها در بازار وجود دارد. با این حال، همه آنها توسط فناوری دفتر کل، بلاک چین گرد هم آمده اند. انواع مختلف رمزارزها در زیر ذکر شده است:

ارزهای پرداخت

ارزهای پرداخت، همانطور که از نام آن پیداست، ارزهایی هستند که عمدتاً برای پرداخت هزینه خرید کالا و خدمات استفاده می شوند. این ارزها مشابه ارزهای فیات هستند که در ازای یک بسته بیسکوئیت یا یک پیتزا پذیرفته می شوند.

به عنوان مثال برخی از ارزهای پرداخت عبارتند از: بیت کوین (BTC)، لایت کوین (LTC) و بیت کوین کَش (BCH).

توکن های Defi

بلاک چین، نه تنها پرداخت با رمزارزها را آسان‌تر کرده، بلکه راه را برای ایجاد یک اکوسیستم موازی از برنامه‌های غیرمتمرکز (Dapps) هموار ساخته است.

این اکوسیستم ها کاربران را قادر می سازند تا توکن های دیجیتال مخصوص پلتفرم را ایجاد کنند که به آنها توکن های پلتفرم می گویند. توکن‌های پلتفرم برای بهره‌مندی یا اجرای خدمات و عملکردهای ارائه‌شده توسط Dapp‌های مختلف استفاده می‌شوند.

پلتفرم هایی مانند اتریوم (ETH)، اتریوم کلاسیک (ETC)، NEO (NEO) اکوسیستم های بلاک چین هستند. توکن های مورد استفاده در این پلتفرم ها را پلتفرم توکن می نامند.

کوین های حریم خصوصی

کوین های حریم خصوصی به ویژه برای حفظ حریم خصوصی تراکنش های انجام شده، طراحی شده اند. فقط فرستنده و گیرنده از تعداد کوین ها/دارایی های دیجیتال منتقل شده، اطلاع دارند. آدرس های کیف پول کوین حریم خصوصی نیز به اندازه کوین ها خصوصی است.

آلت کوین ها

آلت‌کوین‌ها، مخفف "کوین‌های جایگزین"، همگی رمزارزهای غیر از بیت‌کوین هستند. بیش از 7000 رمز ارز در پلتفرم های مختلف فهرست شده است.

کوین های پایدار

کوین ها دارایی‌هایی هستند که برای حفظ ثبات به ارزهای فیات مانند USD متصل می‌شوند. از آنجایی که کریپتوها بسیار بی ثبات هستند، افرادی که خواهان سرمایه گذاری بلندمدت هستند یا معامله گرانی که می خواهند از دارایی های دیجیتال خود محافظت کنند، از آن استفاده می کنند.

توکن های غیر قابل تعویض(NFT)

اینها توکن هایی هستند که به طور خاص برای نگهداری یک مقدار ارزشی منحصر به فرد طراحی شده اند. آنها باید برای سناریوهای مورد استفاده خاص به کار روند. بیایید در نظر بگیریم که یک NFT به طور خاص به عنوان بلیط یک کنسرت خصوصی ایجاد می شود. از NFT فقط برای ورود به کنسرت می توان استفاده کرد و نه چیز دیگر.

ماینینگ (استخراج) رمزارزها

این روش تأیید تراکنش ها جهت به دست آوردن پاداش، با استفاده از قدرت محاسبات معنادار است. توجه داشته باشید که شما باید دسترسی قابل توجهی به برق داشته باشید و باید بتوانید تجهیزات محاسباتی خود را به نام "ابزار و تجهیزات استخراج" نگهداری کنید.

شما نیازی به انجام هیچ گونه محاسبات یا ریاضیات دستی ندارید. تنها کاری که باید انجام دهید این است که یک دستگاه الکترونیکی توانمند داشته باشید و برنامه ای را نصب کنید که سازندگان ترجیح می دهند. CPU یا GPU موجود در دستگاه شما این محاسبات را برای شما انجام می دهد. ممکن است در برخی موارد، اتصال دستگاه های الکترونیکی به اینترنت اجباری باشد.

تجارت رمزارزها در پلتفرم های مبادلاتی

می توان رمزارزها را با توجه به ارزش بازارشان در یک زمان معین و نقدینگی کافی در بازار خریداری کرد یا به فروش رساند. این کار مانند معامله در بازار سهام است، اما در عوض، یک فرآیند 24 ساعته است.

شما هیچ دارایی فیزیکی دریافت نمی کنید، بلکه فقط آدرس دارایی های دیجیتالی را که خریداری کرده اید دریافت می کنید که می توانند در کیف پول های رمزنگاری شما ذخیره شوند. پلتفرم های اختصاصی مانند Binance، Coinbase، Pionex و غیره برای همین منظور وجود دارد. اما قبل از معامله در هر یک از این پلتفرم‌ها، کارمزد تراکنش‌ها را موردبررسی قرار دهید.

از کجا رمزارزها بخریم؟

کریپتوکارنسی ها(ارزهای رمزنگاری شده) را می توان ویژگی های پول یا ارز فیات ویژگی های پول یا ارز فیات از صرافی هایی که به تجارت کریپتو اختصاص داده شده اند خریداری کرد. مشابه بورس‌، ارزهای رمزنگاری شده در صرافی‌هایی فهرست می‌شوند که فرد باید از آنجا ثبت‌نام و خرید کند.

به طور عمده دو نوع صرافی وجود دارد، متمرکز و غیر متمرکز

متمرکز: تمرکز کنترل یک فعالیت یا سازمان تحت یک مرجع واحد.

صرافی متمرکز دارای یک نهاد منفرد است که در مورد جنبه های ویژگی های ارز تصمیم می گیرد. آینده کوین رمز ارز متمرکز به سازمان بستگی دارد.

غیرمتمرکز: حرکت بخش‌های یک سازمان بزرگ به دور از یک مرکز اداری واحد به مکان‌های دیگر.

صرافی غیرمتمرکز توسط کاربرانش بر اساس فناوری دفتر کل توزیع شده اداره می شود. به طور معمول، یک بلاک چین، که به عنوان پایگاه داده تراکنش های مالی عمومی خدمت می کند.

چگونه می توان رمزارزها را محافظت و ذخیره کرد؟

درست همانطور که ما از کیف های پول برای محافظت از ارز فیات استفاده می کنیم، ابزارهایی به نام کیف پول های رمزنگاری وجود دارد که به طور خاص برای ذخیره کلید عمومی شما طراحی شده اند - کلیدی که مانند آدرس حساب شما است و کلید خصوصی - کلید حساس که رمز عبور برای دسترسی به کیف پولتان است.

هر کسی که به کلید خصوصی شما دسترسی دارد، می‌تواند با خرج کردن رمز ارز مرتبط، به طور موثر در دفتر کل عمومی بنویسد.

استدلال های نهایی

من تمام جنبه های مهمی را که ممکن است برای ورود به دنیای رمزارزها لازم باشد، پوشش داده ام. ناگفته نماند که این کریپتوکارنسی ها(رمزارزها) به عنوان نوسانات فرار شناخته شده اند.

همانطور که گفته شد، این موضوع نیز صحت دارد که سرمایه گذاران اولیه در رمزارزها مانند بیت کوین و اتریوم اکنون میلیونر هستند. باید دید که رمزارزها چگونه تکامل خواهند یافت. همچنین رمزارز حریم خصوصی را به کاربران خود ارائه می دهد که برای بسیاری افراد ارزشمند می باشد.

از این رو توصیه می شود گاه گاهی تحقیقات بازاری خود را انجام دهید و همیشه با روندهای بازار به روز باشید.

ارز فیات چیست؟

به بیان ساده تر ، ارز فیات دارایی قانونی است که ارزش آن را از دولت صادر کننده آن می گیرد نه یک کالا یا کالا. قدرت دولت که ارزش پول فیات را تعیین می کند در این نوع پول مهم است. اکثر کشورهای جهان از سیستم ارز فیات برای خرید کالا و خدمات ، سرمایه گذاری و پس انداز استفاده می کنند. ارز فیات جایگزین استاندارد طلا و دیگر سیستم های مبتنی بر کالا در تعیین ارزش پول قانونی شد.

صعود ارز فیات

پول فیات قرن ها پیش در چین بوجود آمده است. استان سیچوان در قرن یازدهم انتشار پول کاغذی را آغاز کرد. در ابتدا می توان آن را با ابریشم ، طلا یا نقره عوض کرد. اما سرانجام ، کوبلای خان به قدرت رسید و در طول قرن سیزدهم سیستم ارز فیات را ایجاد کرد. مورخان ادعا می کنند که این پول در سقوط امپراتوری مغول نقش داشت و هزینه های زیاد و تورم بیش از حد ریشه سقوط آن بود.

پول فیات نیز در قرن 17 در اروپا مورد استفاده قرار گرفت و توسط اسپانیا ، سوئد و هلند پذیرفته شد. این سیستم در سوئد شکست خورد و دولت در نهایت آن را برای استاندارد نقره کنار گذاشت. طی دو قرن بعدی ، فرانسه جدید در کانادا ، مستعمرات آمریکا و سپس دولت فدرال ایالات متحده نیز پول های فیات را با نتایج مخلوط آزمایش کردند.

در قرن بیستم ، ایالات متحده به استفاده ویژگی های پول یا ارز فیات از ارز مبتنی بر کالا به صورت محدود محدود بازگشت. در سال 1933 ، دولت به روش مبادله پول کاغذی با طلا پایان داد. در سال 1972 ، در زمان رئیس جمهور نیکسون ، ایالات متحده استاندارد طلا را به طور کامل کنار گذاشت ، و مرگ آن را در مقیاس بین المللی به پایان رساند و به سیستم ارزی فیات روی آورد. این امر منجر به استفاده از ارز فیات در سراسر جهان شد.

ارز فیات در برابر استاندارد طلا

سیستم استاندارد طلا اجازه تبدیل اسکناس های کاغذی به طلا را می داد. در حقیقت ، تمام پولهای کاغذی با مقدار محدودی طلا که توسط دولت نگهداری می شد ، پشتیبانی می شد. بر اساس یک سیستم ارزی مبتنی بر کالا ، دولت ها و بانک ها تنها در صورتی می توانند ارز جدیدی را وارد اقتصاد کنند که دارای ارزش مساوی ذخایر طلا باشند. این سیستم توانایی دولت برای ایجاد پول و افزایش ارزش پول آنها را تنها بر اساس عوامل اقتصادی محدود کرد.

از سوی دیگر ، در سیستم ارز فیات ، پول ممکن است به چیز دیگری تبدیل نشود. با پول فيات ، مقامات مي توانند مستقيماً بر ارزش پول خود تأثير بگذارند و آن را با شرايط اقتصادي مرتبط كنند. دولت ها و بانک های مرکزی کشورهایشان کنترل بسیار بیشتری بر سیستم های ارزی دارند. آنها می توانند به وقایع و بحران های مختلف مالی با ابزارهای مختلف مانند ایجاد بانکداری ذخیره ای کسری و اجرای تسهیل کمی پاسخ دهند.

طرفداران استاندارد طلا استدلال می کنند که یک سیستم ارزی مبتنی بر کالا از ثبات بیشتری برخوردار است زیرا از چیزی استفاده می کند که فیزیکی و ارزشمند است. طرفداران ارز فیات معتقدند که قیمت طلا تقریباً ثابت بوده است. در این زمینه ، ارزش یا ارزش پول مبتنی بر کالا و پول فیات می تواند در نوسان باشد. اما با سیستم ارزی فیات ، دولت انعطاف پذیری بیشتری برای اقدام در مواقع اضطراری اقتصادی دارد.

تعریف پول چیست و چگونه به وجود آمد؟

با تعمق در متون اقتصادی می‌توان دریافت که پول تعریف‌های گوناگونی در این حوزه ارائه شده است. در یک چهارچوب کلی، می‌توان همه تعریف‌ها را در چهار مورد مشخص زیر تقسیم‌بندی کرد:

• تعریف قانونی
• تعریف بر مبنای مصادیق آن
• تعریف با معیار مقبولیت عامه آن برای وسیله مبادله شدن
• تعریف بر مبنای وظیفه آن

در ادامه به بررسی هر یک از این تعاریف می‌پردازیم:

تعریف قانونی پول چیست؟

براساس این تعریف، پول چیزی است که “قانون” آن را معین کرده و به دلیل پشتوانه قانونی، مقبولیت عام یافته است و بر این اساس فرد طلبکار نمی‌تواند از قبول آنچه قانون معین کرده، برای تصفیه طلب خودسر باز زند. در عمل اشکالاتی بر این تعریف وارد شده است و درواقع بنا به اهمیتی که مقبولیت عملی یک چیز در جامعه برای ایفای نقش مؤثر در مقایسه با جنبه حقوقی آن در اقتصاد دارد، این تعریف چندان مورد استقبال قرار نگرفت. تعریف قانونی و حقوقی، اولاً، قادر به تبیین آنچه نقش اصلی را بازی می‌کند نیست و ثانیاً نیازمند اتکا به یک رابطه اعتباری برای مشخص کردن چیزی به عنوان پول است و نمی‌تواند مبانی نظری و تئوریک لازم را برای درک ارائه نماید.

تعریف بر مبنای مصادیق آن

طبق این مبنا، پول چیزی است که در عمل استفاده می‌شود و از مصادیق آن است. در این خصوص، باید توجه داشت که اصولاً شناخت مصادیق و تحول آن‌ها در طی زمان (با توجه به دگرگونی‌هایی که در سیستم‌های پولی، مالی و بانکی ایجاد می‌شود) بسیار ضروری است؛ به عبارت دیگر، تعریف بر مبنای مصادیق آن با توجه به تحولات و نوآوری‌های بسیار زیاد در این زمینه و تعداد بسیار متنوعی از دارایی‌های مالی، مستلزم بازنگری مداوم است؛ بنابراین، تعریف به مصادیق را نمی‌توان تعریف درستی تلقی کرد، و مشکل تعریف قانونی اینجا هم صادق است. بدین ترتیب، تعریف به مصادیق، مبنای نظری کافی و جامعی برای ارائه برداشت صحیح به دست نمی‌دهد.

تعریف با معیار مقبولیت عامه آن برای وسیله ویژگی های پول یا ارز فیات مبادله شدن

بر مبنای این تعریف، پول آن چیزی است که عامه مردم آن را به عنوان وسیله مبادله قبول دارند. اشکال اساسی وارد بر این تعریف آن است که در این مبنا تنها به یکی از وظایف، یعنی «وسیله مبادله» اشاره شده است. چنانچه در ادامه توضیح داده می‌شود، وظایف دیگری نیز وجود دارد که در این تعریف نادیده گرفته شده است.

تعرف بر مبنای وظایف آن

با توجه به اشکالات وارد بر سه مبنای فوق، برخی از اقتصاددانان عقیده دارند که تعریف مناسب، تنها از طریق شناخت “وظایف” میسر است. طبق این تعریف، سه وظیفه اصلی مشخص شده است: وسیله مبادله، واحد شمارش و ذخیره ارزش که هر یک از آن‌ها جداگانه بررسی می‌شود.

به عنوان وسیله مبادله

پول ارزش مبادله‌ای خلق می‌کند و مبین ارزش مبادله‌ای به طور مطلق است؛ بنابراین، می‌تواند به عنوان وسیله مبادله به کار رود که اگر ارزش مبادله‌ای بالفعل نداشت، نمی‌توانست وسیله مبادله نیز باشد. وسیله فاقد “ارزش” نمی‌تواند نقش وسیله بودن را بازی کند، اینکه کسی در مقابل دریافت وسیله مبادله خاصی، حاضر به واگذاری کالایی به دیگری می‌شود، بدین علت است که می‌داند این وسیله، “ارزش مبادله‌ای” را با خود حمل می‌کند، او می‌تواند آن را تصاحب کند و پول نیز از آن رو که واجد ارزش مبادله‌ای است، به عنوان وسیله مبادله پذیرفته شده است.

به عنوان واحد شمارش و یا معیاری برای سنجش ارزش

پول به عنوان واحد شمارش عمل می‌کند، زیرا ارزش کالاها و خدمات را به طور مرسوم برحسب واحدهای پولی اندازه‌گیری و بیان می‌کند که به آن قیمت کالا گفته می‌شود. با این عمل اولاً چون قیمت‌ها قابل مقایسه با یکدیگر هستند عمل مبادله آسان می‌گردد؛ زیرا اقلام با واحد مشترک بیان می‌شوند که قابل جمع هستند. پول به عنوان واحد سنجش ارزش کالاها و خدمات برخلاف واحدهای دیگر مانند کیلوگرم، لیتر، و متر ثابت نیست و در صورت افزایش قیمت‌ها قدرت خرید آن کم می‌شود.

ذخیره ارزش

به‌رغم اینکه پول در زمان حال قدرت خرید را برای فرد ایجاد می‌کند، برای مخارج آتی نیز به صاحبش امکان و توانایی خرید می‌دهد؛ بنابراین، صاحب‌اش می‌تواند آن را برای مخارج آتی و هزینه‌های پیش‌بینی نشده “ذخیره” نماید. پیش‌بینی قیمت‌های آتی توسط دارنده آن، مقدار پول و یا کالا را به عنوان ذخیره ارزش تعیین می‌نماید. اگر پیش‌بینی شود که قیمت‌ها در حال افزایش هستند، کالا به صورت ذخیره ارزش به کار گرفته می‌شود و بالعکس اگر قیمت‌ها در حال کاهش باشند میل به نگهداری پول به عنوان وسیله ذخیره ارزش افزایش می‌یابد. تصمیم افراد در این مورد می‌تواند بر سرعت گردش پول در جامعه، قدرت خرید، درآمد، قیمت، اشتغال، محصول و غیره اثر بگذارد.

تفاوت

تفاوت پول و سایر کالاها برای ذخیره ارزش در این است که به‌رغم حفظ ارزش مبادله‌ای می‌تواند “ارزش” ذخیره نماید. ممکن است کالاهایی از قبیل زمین، خانه و دیگر دارایی‌ها حتی در شرایط تورمی بهتر از آن حفظ ذخیره ارزش نمایند، اما از قدرت “نقدینگی“ در شرایط ضروری و خاصیت وسیله مبادله بودن برخوردار نمی‌باشند؛ بنابراین، پول با داشتن و حفظ ارزش مبادله‌ای، ذخیره ارزش نیز می‌کند چون ارزش مبادله‌ای در هر زمان همراه‌اش است فرد با ذخیره آن، یک ارزش مبادله‌ای خالص را ذخیره می‌کند. منافعی که با این کار عاید فرد می‌شود، عبارت است از اینکه اولاً، فرد از زیان‌های ذخیره ارزش مصرفی، مانند فاسد شدن، تلف شدن و یا استهلاک کالاها مصون می‌ماند ثانیاً، فرد نمی‌داند در آینده به چه چیزی نیاز پیدا خواهد کرد که همان را ذخیره نماید. اگر او کالایی را ذخیره کند، این کالا ارزش مبادله‌ای کلی همانند پول در مقابل همه کالاها را نخواهد داشت، ولی با ذخیره آن ارزش مبادله‌ای کلی را (که توانایی تبدیل شدن به هر کالایی را دارد) مالک خواهد شد. البته ممکن است در مواد استثنایی فرد از نفس ذخیره کردن لذت ببرد، ولی باید توجه داشت در اینجا هم درواقع آن ارزش مبادله‌ای کلی نهفته است که توسط فرد مورد رغبت قرارگرفته و از آن لذت می‌برد.

مفهوم ذخیره ارزش و کنز

نکته شایان ذکر آنکه بین دو مفهوم «ذخیره ارزش بودن» و «کنز» تفاوت زیادی وجود دارد. مراد از ذخیره ارزش بودن این است که اگر کسی بخواهد ارزش مبادله‌ای را ذخیره و نگهداری کند، آن را به صورت پول نگه می‌دارد و در اسلام هیچ منعی در این زمینه وجود ندارد، اما کنز که در اسلام مورد نهی قرارگرفته، به معنای راکد نگه‌داشتن و خارج کردن آن از مبادله در حد بیش از نصاب و به مدت یک سال تمام است. در این مورد نیز اولاً، راکد نگه‌داشتن پول غیر از طلا و نقره ازنظر فقهای شیعه مشمول زکات نمی‌شود؛ ثانیاً، راکد نگه‌داشتن پول و طلا و نقره به مقدار کمتر از حدنصاب نیز آن را مشمول زکات نمی‌سازد؛ ثالثاً، خارج ساختن از گردش مبادلات حتی اگر بیش از حدنصاب باشد امری جایز است و تنها زکات آن باید پرداخت شود؛ بنابراین، ذخیره ارزش بودن، غیر از کنز کردن و راکد نگه‌داشتن آن است. علاوه بر این، راکد نگه‌داشتن هم به طور مطلق، امری غیرمجاز نیست، در این صورت حتی اگر پذیرفته شود که لازمه ذخیره ارزش بودن، کنز کردن است، نمی‌توان گفت در اقتصاد اسلامی، پول این وظیفه را ندارد.

هم‌زمان با معرفی پول به جامعه انتظار می‌رفت که وسیله مبادله، واحد سنجش ارزش و وسیله ذخیره ارزش شود. این سه خصلت یا مشخصه، همراه با آن بوده و تنها با این سه خصلت می‌توان آن را شناخت.

تاریخچه مبادلات

معامله پایاپای

در کنار نیازهای مختلف فردی و اجتماعی، مردم نیاز به مبادله نیز دارند. به طور معمول کمیت تولیدات انسان بیش از نیاز او است، و تنوع تولیداتش نیز به اندازه تنوع نیازهای او نیست، لذا برای رفع نیازهای متعددش، با به کارگیری مازاد تولیداتش اقدام به مبادله می‌کند. مبادلات در آغاز به صورت مستقیم و کالا به کالا در اقتصاد پایاپای انجام می‌شده است. در این اقتصاد، آنچه مورد رغبت و تقاضا واقع می‌شد و ارزش مصرفی آن را تعیین می‌کرد، همان خصوصیات “مصرفی” کالا بود و این عامل سبب می‌شد کالا مورد مبادله قرار گیرد. لذا معامله پایاپای شکل گرفت. در ابتدا مردم برای به دست آوردن کالاها و خدمات مورد نیازشان داد و ستد پایاپای (کالا به کالا) می‌‌کردند و دو نفر که هرکدام صاحب اجناس مورد نیاز دیگری بودند، برای تبادل اجناس توافق می‌‌کردند. این شکل اولیه‌‌ی تبادل، از تقسیم‌‌پذیری و ‌‌قابلیت انتقالی که معامله را کارآمدتر می‌‌کند برخوردار نبود.

شکل‌گیری پول کالایی

با پیچیده‌تر و گسترده‌تر شدن فعالیت‌های اقتصادی، به تدریج مردم باانگیزه مبادلات دریافتند که داشتن چیزی که بیانگر ارزش مبادله‌ای صرف است، و قدرت خرید کلی برای دارنده آن ایجاد کند، می‌تواند منافع فراوانی در پی داشته باشد. این امر مزایایی ازجمله داشتن قدرت خرید کلی برای افراد جامعه، زمینه تسهیل مبادلات و رشد تولیدات را به همراه داشت. درنتیجه با این هدف، مردم تمایل پیدا می‌کنند که کالایی یا چیزی را بیابند که قابلیت‌های لازم را برای بازی کردن این نقش داشته ویژگی های پول یا ارز فیات باشد و بتواند منحصراً نقش ارزش مبادله‌ای را بازی کند و ارزش مبادله‌ای را از خصوصیات مصرفی خودش (اگر داشته باشد) تفکیک نماید؛ بنابراین پول کالایی (commodity money) شکل گرفت.

نمونه‌های پول کالایی

این پول نوعی از کالا بود که به عنوان نوعی ارزش کار می‌‌کرد؛ مثلاً مستعمرات آمریکایی در سده‌‌های ۱۷ و ۱۸ از پوست سگ آبی و ذرت خشک شده در معاملات استفاده می‌‌کردند. کالاهای مورد استفاده برای معامله ویژگی‌‌های مشخصی داشتند: مورد طلب عموم مردم بودند، ارزش داشتند و همچنین بادوام، قابل‌حمل و قابل ذخیره‌‌ کردن بودند. نمونه‌‌ی دیگری از آن‌ها، فلزهای گران‌‌بها مانند طلا بودند که تا پیش از دهه‌‌ی ۱۹۷۰، قرن‌‌ها مورد استفاده قرار می‌‌گرفت. به عنوان مثال در مورد دلار آمریکا این‌طور بود که دولت‌‌های خارجی می‌‌توانستند دلارهای آمریکایی‌ها را بگیرند و در عوض مقدار مشخصی طلا به بانک مرکزی آمریکا بدهند. ارزش مبادله امری مطلق است و فاسد شدنی نیست. همچنین محدود به زمان و مکان معینی هم نیست؛ بنابراین هر چه خصوصیات آن چیز طوری باشد که کمتر فاسد شود، بادوام‌تر باشد و باگذشت زمان و تغییر مکان، خصوصیات آن دگرگون نگردد، بهتر می‌تواند حافظ ارزش مبادله باشد.

اهمیت ارزش مبادله‌ای

اینکه چیزی به عنوان پول مورد رغبت قرار می‌گیرد و درنتیجه وسیله مبادله می‌شود و شیء دیگری وسیله مبادله نمی‌شود؛ به این علت است که آن چیز خصوصیاتی دارد که می‌تواند حافظ ارزش مبادله‌ای باشد. در حالی که اشیای دیگر این خصوصیات را ندارند یا کمتر دارند، مثلاً خصوصیات مصرفی کالایی، مانند گوسفند به گونه‌ای است که در اغلب اوقات قادر به حفظ ارزش مبادله‌ای نیست. همچنین گوسفند کالایی نیست که عمومیت کافی داشته باشد، یعنی در مناطقی که گوسفند پرورش نمی‌یابد، نمی‌توان آن را به عنوان قدرت خرید کلی به کار برد، بنابراین اگر در مقطعی نیز گوسفند به عنوان پول به کار رود، خیلی زود از جریان خارج می‌شود. در میان کالاها، طلا و نقره دارای خصوصیات بارزی هستند. ارزش مصرفی این دو محدود به زمان و مکان نیست و بادوام و فاسد نشدنی‌اند؛ بنابراین، به خوبی می‌تواند ارزش مبادله‌ای را از خصوصیات مصرفی خود تفکیک کنند و نماینده خوبی نیز برای ارزش مبادله‌ای خالص و ضامن و حافظ آن باشند.

به همین علت است که وقتی طلا و نقره به صورت سکه رایج ضرب شده و مورد استفاده قرار می‌گیرد، خراشیدن و تراشیدن سکه‌ها که درواقع ایجاد نقص در خصوصیات مصرفی آن‌هاست، ازنظر معامله گرانی که به آن سکه‌ها به عنوان پول نگاه می‌کنند مهم نیست، و هنوز آن‌ها را به عنوان ارزش مبادله‌ای صرف می‌پذیرند و به عنوان واسطه معاملات خود به کار می‌برند. البته باید توجه داشت که طلا و نقره به عنوان پول حقیقی، دو حیثیت کالایی (مصرفی) و پولی آن‌ها، کاملاً از هم جدا نشده است. این دو فلز در کنار ارائه و حفظ ارزش مبادله‌ای خالص، ارزش مصرفی و فایده حقیقی (به همان شکل کالاهای مصرفی) را نیز دارا هستند، ولی این امر، مانع از آن نیست که این دو فلز، حامل تقریباً خوب و مطمئنی برای ارزش مبادله‌ای خالص باشند. در این دو فلز حیثیت کالایی و مصرفی به صورت بالفعل وجود دارد، ولی حیثیت پولی آن‌ها بالقوه است و با به کارگیری آن‌ها به صورت بالفعل درمی‌آید.

پول تمام عیار بدهی و پول بدون پشتوانه

در این بین وسیله دیگری به نام رسید پول تمام عیار و اسکناس‌های با تعهد صدردصد بازپرداخت، برحسب طلا و نقره رواج یافت. درواقع این طلای و نقره‌ی در تعهد این سندها بود که مورد معامله قرار می‌گرفت که به آن‌ها «پول تمام عیار بدهی» گفته می‌شد. پول بدون پشتوانه به این دلیل به وجود آمد که طلا منبعی نادر بود و اقتصادهای دارای رشد سریع نمی‌‌توانستد همیشه آن‌قدر طلا استخراج کنند که از ارز مورد استفاده‌‌شان حمایت کند. در یک اقتصاد شکوفا نیاز به طلا برای ارزش دادن به پول کاملاً ناکارآمد است، به ویژه وقتی‌که ارزش آن را درک و تفکرات مردم معین کند. پول فیات (fiat money) نیازی به پشتیبانی فیزیکی کالایی ندارد. در عوض ارزش آن توسط عرضه و تقاضا و باور مردم به ارزش آن تعیین می‌‌شود. پول بدون پشتوانه به درک مردم از ارزش تبدیل می‌‌شود. دلار ایالات‌متحده در سال ۱۹۷۱ از استاندارد طلا خارج شد و دیگر ارزش آن توسط طلا سنجیده نمی‌‌شد و ارزش طلا را هم با یک مقدار مشخص دلار نمی‌‌سنجیدند. این یعنی می‌‌توان پول بیشتری ساخت و سلامت اقتصاد ایالات‌متحده بود که به پشتوانه‌‌ی دلار تبدیل شد.

در فرایند تحول پول، جوامع به تدریج اسکناس و سپرده‌های دیداری را انتخاب می‌کنند؛ به عبارت دیگر زمانی که پول اعتباری محض (فرض می‌شود ارزش مصرفی کاغذ اسکناس صفر است)، و نه یک پول حقیقی، به عنوان پول انتخاب می‌شود. مردم متوجه می‌شوند که پول اعتباری محض حتی بهتر از طلا و نقره قادر است نشان دهنده ارزش مبادله‌ای صرف و حافظ آن باشد. مسلم است که رغبت به پول اعتباری، به دلیل خصوصیات مصرفی آن نیست و خصوصیات مصرفی، هیچ محدودیتی در بیان و حفظ ارزش مبادله‌ای به وسیله آن ایجاد نمی‌کند، چون پول اعتباری محض، اساساً فاقد خصوصیات مصرفی است، بنابراین در آن، مشکل تفکیک ارزش مبادله‌ای از خصوصیات مصرفی خود به خود رفع شده است، و ارزش مصرفی پول اعتباری محض به دلیل ارزش مبادله‌ای آن است و به دلیل خصوصیات مصرفی آن نیست، پول اعتباری محض به راحتی می‌تواند فقط ارزش مبادله‌ای خالص را بیان و حفظ کند و درنتیجه به عنوان ارزش مبادله‌ای صرف از جانب مردم، مورد تقاضا و رغبت واقع می‌شود.

باید به این نکته توجه کرد که در مورد طلا و نقره، خصوصیات بارز این دو فلز مردم را مطمئن می‌کند که این دو فلز می‌توانند ارزش مبادله‌ای را بیان و حفظ کنند، ولی در پول اعتباری محض، آنچه مردم را از حفظ و تداوم ارزش مبادله‌ای مطمئن می‌کند، قدرت، خوشنامی و اعتبار آن است. در عین حال، در هر دو مورد آنچه مورد رغبت قرار می‌گیرد، همان ارزش مبادله‌ای است. با توجه به آنچه گفته شد، می‌توان تعاریف زیر را برای پول مطرح کرد:

پول شویی در بازار ارز دیجیتال

بیت کوین در طی چند سال گذشته به عنوان یک فرم جایگزین ارز تبدیل شده است. پول دیجیتال و رمز ارزها گزینه‌های جدید جالبی برای معاملات امن و خصوصی را فراهم می‌کند تا از طریق استخراج بیت کوین و به ‌منظور پول‌شویی، پول کسب کنند که در این مقاله از سایت مدرسان پیشتاز، به مسئله پول شویی در بازار ارزهای دیجیتال خواهیم پرداخت؛ پس همراه ما باشید.

آموزش ارز دیجیتال به صورت عملی با ارائه جدیدترین و بهترین تکنیک‌ها

وجود چه ویژگی در رمزارزها باعث مستعد بودن پولشویی می‌شود؟

به‌ علت خصیصه نامشخص بودن رمزارزها، امکان پولشویی توسط این پول‌ها وجود دارد. در هر تراکنش، تنها نشانی فرستنده و گیرنده آن ثبت می‌شود و لزوماً هویت افراد به نشانی‌هایشان متصل نشده است و همچنین بخاطر اینکه امکان برقراری اتصال بین تراکنش و کاربر وجود ندارد، پولشویی با استفاده از بیت کوین و دیگر رمز ارز‌ها امکان‌ پذیر است.

آموزش پرایس اکشن با بهترین و جدیدترین تکنیک‌ها از صفر تا صد

پولشویی با استفاده از بیت کوین و دیگر رمز ارزها

افراد، پیوسته به ‌دنبال راهی برای پنهان کردن ماهیت و منشاء این اموال نامشروع می­باشند، بنابراین اقدام به عمل پولشویی می‌کند. درواقع پولشویی فرآیندی است که در راستای آن، در اصطلاح پول کثیف (یا همان مالی که از به موجب جرم و به طریق غیرقانونی به ‌دست آمده است) به پول تمیز یا ثروتی که در ظاهر از راه‌های مشروع و قانونی حاصل شده، تبدیل می‌شود (به طرزی که منشا اولیه‌ آن پول مشخص نیست) و به این طریق پول شسته شده وارد چرخه اقتصاد می‌شود.

مسئله‌­ای که این روزها هم در رسانه‌های داخلی و هم در رسانه‌های بین‌المللی نیز به آن پرداخته می‌شود، پولشویی می­‌باشد. پولشویی با فعالیت رمز ارزها یا ارزهای مجازی، جایگاهی ویژه و قابل ‌توجه را به خود اختصاص داده است و پولشویی با استفاده از بیت کوین بسیار مورد توجه قرار گرفته است. رمز ارزها یا همان کریپتوکارنسی‌‌ها نمونه‌ ای از ارزهای مجازی هستند که در بستر بلاک ‌چین و در اینترنت متولد می‌شوند. در طرح ریزی این ارزها از فناوری رمزنگاری استفاده ‌شده و به ‌طور معمول غیرمتمرکز اداره می‌شود که معروف­ترین رمزارزها بیت­کوین می­‌باشد.

در سیستم بیت کوین، معاملات به‌ طور ناشناس انجام می‌شود؛ زیرا هر کاربر می‌تواند چندین نشانی برای معاملات داشته باشد به سختی می‌توان عملیات هر کاربر را ردیابی کرد. غالباً بیتکوین و دیگر ارزهای مجازی پولشویان را قادر به انتقال و حرکت وجوه غیرقانونی به طور سریع‌تر، ارزان‌تر و پراکنده‌تر از همیشه می‌کند.

آموزش مدیریت سرمایه توسط علی اسلامی با بهترین و به روزترین تکنیک‌ها

مجرمان چگونه از کریپتو برای پولشویی استفاده می‌کنند؟

مجرمان از پولشویی با استفاده از رمز ارزها استفاده می‌کنند تا منبع درآمدهای غیرقانونی خود را پوشش دهند. این کار با روش‌های متعددی انجام می‌گیرد؛ ساده‌ترین روش این است که آنها می‌توانند با نام‌های مستعار تراکنش‌ها را انجام دهند. همچنین تقریبا همان مفاهیمی که برای پولشویی پول فیات و پول نقد به کار می‌رود، در فضای رمز ارزها نیز کاربرد دارد. در اینجا 3 مرحله برای پولشویی رمز ارزها وجود دارد:

آموزش فارکس به صورت حضوری و غیرحضوری صفر تا صد

1. قرار دادن

رمز ارزها می‌توانند توسط پول فیات و یا رمز ارزها خریداری شوند. بازارهای آنلاین معاملات کریپتو (صرافی‌ها) سطوح مختلف پیروی از قوانین تراکنش‌های مالی دارند؛ صرافی‌های قانونی از قوانین مربوط به احراز هویت و ضد پولشویی تبعیت می‌کنند. زمانی که صرافی‌ها قانون گذاری می‌شوند، مجبورند که قوانین احراز هویت و پروتکل‌های امنیتی را برای مشتریان در نظر بگیرند. این باعث می‌شود که اطلاعات تراکنش مشتریان ثبت و تایید شود. بدین ترتیب، ناشناس بودن تراکنش‌ها و مشتریان، از بین می‌رود. صرافی‌ها اطلاعات شخصی کاربران را ذخیره نمی‌کنند؛ به جای آن، از اطلاعات هویتی افراد استفاده می‌کنند تا اطلاعات تراکنش‌ها را با هم تطبیق دهند.

کانال سیگنال ارز دیجیتال هم آموزش و هم سیگنال های اسپات و فیوچرز

2. پنهان کردن

تراکنش‌های بر پایه رمز ارزها را می‌توان با استفاده از بلاک چین دنبال کرد. با این حال، زمانی که بحث رمز ارز غیرقانونی به میان می‌آید، مجرمان می‌توانند از یک سرویس ناشناس‌سازی استفاده کنند تا منبع تراکنش را پنهان کنند.این کار می‌تواند هم در صرافی‌های انجام شود و هم در ICOها که از یک کوین برای خرید کوین دیگر استفاده می‌شود.

آموزش رایگان ارز دیجیتال با معرفی و شروع ارزهای دیجیتال

3. یکپارچه کردن

زمانی که مرحله یکپارچه ساختن (مرحله آخر در پولشویی) انجام می‌شود، دنبال کردن تراکنش‌های غیرقانونی دیگر کار ساده‌ای نیست. این رمز ارز دیگر مستقیما به یک عمل مجرمانه مرتبط نیست؛ اما پولشویان باید توضیح دهند که چگونه به این رمز ارز دست یافته‌اند. یکپارچه ساختن پاسخ این سوال است. یک روش ساده برای قانونی کردن این پول غیرقانونی، معرفی آن به عنوان درآمد از یک سرمایه گذاری موفق و یا افزایش قیمت رمز ارز است. رد کردن این ادعاها در بازاری که قیمت‌ها هر ثانیه تغییر می‌کند، بسیار سخت است.

به هر حال، درست مثل یک حساب بانکداری خارج از کشور، که می‌توان از آن برای پولشویی استفاده کرد، یک شرکت نیز می‌تواند شیوه پرداخت با بیت کوین را انتخاب کند و درآمد خود را با تبدیل رمز ارز غیرقانونی به بیت کوین تمیز، قانونی جلوه دهد. برخی از مواردی که برجسته‌ترین روش‌های پولشویی شامل آنها می‌شوند به شرح زیر هستند:

آموزش متاورس با معرفی بهترین و جدیدترین بازی‌ها

A. دست اندرکاران

خدمات Mixer که با نام دست اندرکاران شناخته می‌شوند، می‌توانند جداسازی رمز ارزهای غیرقانونی را به طور موثر انجام دهند. میکسرها این رمز ارزها را تقسیم می‌کنند و از چندین آدرس مختلف عبور می‌دهند و سپس دوباره آنها را دوباره ترکیب می‌کنند. این کار باعث می‌شود که یک رمز ارز تمیز و قانونی، که کارمزد آن نیز پرداخت شده، به وجود بیاید.

در بیشتر موارد پولشویی،‌ رمز ارز به صورت قانونی در یک کیف پول قرار دارد. سپس قبل از قرار گرفتن در کیف پول مقصد در دارک وب، از یک کیف پول دارک وب دیگر عبور می‌کند. همین قضیه باعث می‌شود که رمز ارز به قدری تمیز و قانونی شود که بتوان آن را به دنیای قانونی برگرداند و در صرافی معامله کرد و یا به ارز فیات تبدیل کرد.

B. صرافی‌های غیر قانونی

یکی دیگر از راه‌هایی که مجرمان از آن برای پول‌شویی رمز ارزها استفاده می‌کنند، صرافی‌های غیر قانونی است؛ صرافی‌هایی که با قوانین ضد پولشویی سازگار نیستند و احراز هویت مناسبی انجام نمی‌دهند. تبدیل مداوم یک نوع رمز ارز به یک رمز ارز دیگر، آن را تبدیل به یک رمز ارز قانونی می‌کند‌ که مجرمان در نهایت آن را به یک کیف پول خارج از صرافی انتقال می‌دهند. در مواردی نادر، مجرمان ممکن است رمز ارز را به پول فیات تبدیل کنند؛ اما این که بازارهای فیات به صرافی‌های غیر قانونی سرویس دهند، غیر معمول است.

C. شبکه‌های همتا به همتا

برای کاهش ریسک پولشویی با بیت کوین،‌ خیلی از مجرمان از شبکه‌های همتا به همتای غیرمتمرکز که غالبا بین المللی هستند استفاده می‌کنند. در اینجا، آنها می‌توانند غالبا از واسطه‌های نامشکوک برای ارسال دارایی‌هایشان به مقصد استفاده کنند. بیشتر ویژگی های پول یا ارز فیات طرح‌های پولشویی با رمز ارزها، از طریق صرافی‌هایی انجام می‌شوند که واقع در کشورهایی هستند که قوانین ضد پولشویی خاصی ندارند. اینجاست که مجرمان می‌توانند رمز ارز خود را تبدیل به پول فیات کنند و با آن کالاهای لاکچری مثل اتومبیل‌های گران قیمت و خانه‌های اشرافی بخرند.

D. دستگاه‌های خودپرداز رمز ارز

تا سپتامبر سال 2019، حدود 5.5 میلیون دستگاه خودپرداز رمز ارز در سراسر جهان وجود داشت. این دستگاه‌ها که دائما به اینترنت متصل‌اند، به هر کسی اجازه می‌دهند که با یک کارت اعتباری، بیت کوین بخرند. به علاوه، ممکن است این دستگاه‌ها قابلیت دو جهته برای تبدیل بیت کوین به پول نقد، با استفاده از آدرس قابل اسکن را نیز داشته باشند.

خودپردازهای بیت کوین همچنین می‌توانند واریز پول نقد با استفاده از کد QR (که در یک صرافی سنتی اسکن می‌شود و برای برداشت بیت کوین و دیگر رمز ارزها استفاده می‌شود) را پشتیبانی کنند. قوانینی که توسط موسسات مالی اجرا می‌شوند تا یک نسخه از مشتریان و تراکنش‌های آنها را داشته باشند، در هر کشور متفاوت است و بیشتر اوقات بسیار ضعیف اجرا می‌شوند. بنابراین مجرمان می‌توانند از این ضعف اجرای قوانین برای پولشویی استفاده کنند.

E. کارت‌های پیش پرداخت

کارت‌های اعتباری پیش پرداختی که موجود آنها به صورت رمز ارز است، یک راه دیگر برای پولشویی با رمز ارز است. این کارت‌ها می‌توانند برای فعالیت‌های مجرمانه مختلفی به کار روند و یا برای معامله با دیگر رمز ارزها استفاده شوند.

F. قمار و سایت‌های بازی

قمار بازی آنلاین و سایت‌های بازی‌های آنلاینی که بیت کوین و دیگر رمز ارزها را به عنوان روش پرداخت قبول می‌کنند، یکی دیگر از طرح‌های پولشویی هستند. کریپتو می‌تواند برای خرید اعتبار یا چیپ‌های مجازی استفاده شود، که کاربران می‌توانند پس از چند تراکنش کوچک، دوباره آنها را خارج کنند.

تفاوت پول با ارز + تعریفی جامع از ماهیت پول

پول از دوران پارینه‌سنگی تا به حال برای مردم یک مفهوم شگفت‌انگیز بوده است. پول، money، یا هر اسم دیگری که ما روی آن بگذاریم، در واقع یک شاخص برای تعیین قیمت‌ و ارزش‌ کالا و خدمات مختلف به شمار می‌رود. وقتی حرف از پول به میان می‌آید ذهن‌مان به سمت اسکناس‌ها، سکه‌ها و ارقام دیجیتالی در حساب بانکی‌مان می‌رود. هم‌چنین هنگامی که حرف از ارز یا واحد پولی (currency) می‌شود به یاد پول‌های خارجی مانند دلار و یوهان و یورو و. می‌افتیم. اما جالب است بدانید پول و ارز در عین دارای بودن ویژگی‌های مشترک اما دو معنای متفاوت دارند. برای دانستن تفاوت پول با ارز مطلب زیر را دنبال کنید.

پول چیست؟

پول ابزاری است برای مبادلات اقتصادی که تمام مردم جامعه بر سر ارزش‌دار بودن آن با یک‌دیگر توافق دارند. در مجموع، هر پولی دارای سه ویژگی اصلی است:

اول آن‌که ابزاری است برای دادوستد (medium of exchange) ابزاری که برای همه قابل قبول و پذیرفته شده است.
دوم قابلیت تغییرپذیری دارد (fungible) یعنی معیاری برای محاسبه است و مقیاسی برای ارزش‌گذاری کالاها و خدمات است و می‌توان آن را به اجزای کوچک‌تر خرد، یا آن را با پول‌های دیگر معاوضه (چنج) کرد.
و سوم منبع ارزش (store of value) است یعنی ارزش خود را در طی زمان حفظ می‌کند و می‌توان آن را برای آینده ذخیره کرد؛ مثل طلا. چون مقداری مشخصی از آن در جهان وجود دارد و فاسد شدنی نیز نیستند.

پیش از اختراع پول، مردم از طریق مبادلات کالابه‌کالا به خواسته‌های خود می‌رسیدند. یعنی هر کس کالای خود را در ازای کالا و یا خدمات دیگران معاوضه می‌کرد. اما به خاطر مشکلات فراوانی که این روش داشت مردم به فکر جایگزین افتادند. یعنی باید چیزی را اختراع می‌کردند که همه بر سر ارزشمند بودن آن با یک‌دیگر توافق داشته باشند. هم‌چنین بتوان آن را به سادگی معامله، حمل و پس‌انداز کرد. ابتدا سکه‌های طلا، نقره، مس و. به عنوان پول مبادلاتی وارد جامعه شدند و به مدت طولانی مورد استفاده قرار می‌گرفتند. طلا و نقره پول‌هایی هستند که ارزش ذاتی دارند. یعنی همیشه ارزشمند هستند. اما رفته‌رفته مردم به فکر ساخت پولی افتادند که حمل، خرد کردن و پس‌انداز آن آسان‌تر باشد؛ بنابراین پول‌های کاغذی ظهور کردند. تعریف و مفهوم پول با ارز متفاوت هست. ابتدا توضیحات کامل کننده مرتبط با پول را می‌گوییم. سپس ارز را تعریف می‌کنیم.

تاریخچه پول کاغذی

تاریخچه اولین پول کاغذی به بیش از ۱۰۰۰ سال پیش در چین بازمی‌گردد. اولین بانک‌های تاریخ در ازای دریافت طلا و نقره‌های مردم به آن‌ها اسناد بانکی می‌دادند که موجودی‌شان در آن درج شده بود. چون تمام مردم می‌دانستند که این اسناد ارزش مالی دارند آن‌ها را به عنوان پول پذیرفته بودند. رفته‌رفته با ظهور اولین بانک‌های مرکزی تولید و اعتبار پول کاغذی سرعت گرفت.

استاندارد طلا

مفهوم استاندارد طلا کمی پیچیده است؛ اما به طور خلاصه به این دلیل به‌وجود آمده بود تا پشتوانه‌ای باشد برای‌ کاغذ‌هایی که بانک‌ها به عنوان پول چاپ می‌کردند. یعنی در ازای سکه‌ها و اسکناس‌هایی که در دست مردم بود، در بانک‌ها طلا وجود داشت. با چاپ بیش از اندازه اسکناس، ارزش واحد پولی کشور پایین می‌آمد و تورم بالا می‌رفت. هم‌چنین از میزان تبادلات تجاری با دیگر کشورها نیز کاسته می‌شد. حال اگر کاغذها را با پشتوانه طلا به دست مردم می‌رساندند، هر دوی این مشکلات حل می‌شد.
دولت آمریکا در جریان دو جنگ جهانی اول و دوم از نیاز کشورهای اروپایی سو‌ءاستفاده کرد و در ازای گرفتن طلا از کشورهای در حال جنگ، به آن‌ها مهمات و مواد غذایی موردنیازشان را صادر می‌کرد. کار به جایی رسید که تمام طلاهای دنیا در دست آمریکا افتاد (دو سوم طلای جهان).
در اواخر جنگ جهانی دوم کشورهای تحت حمایت متفقین برای حل مشکلات اقتصادی‌شان، توافق برتون وودز را ایجاد کردند. از آن‌جایی که آمریکا کنترل طلای جهان را در دست داشت، اصرار داشت که این سیستم مبتنی بر طلا و دلار آمریکا باشد. در نهایت سیستم برتون وودز، ارزش ارز ذخیره جهان یعنی دلار را به طلا گره زد. نتیجه این توافق این بود که این کشورها به جای طلا، دلار ذخیره کنند و آمریکا به میزان دلارهای صادر شده، طلا ذخیره کند. هر زمان که این کشورها اراده می‌کردند، می‌توانستند ذخایر دلار خود را به آمریکا ببرند و در مقابل طلا دریافت کنند.

پول بدون پشتوانه (ارزهای فیات)

وجود مسائلی مثل جنگ جهانی، کمبود ذخایر طلا، احتکار توسط مردم، باعث نیاز آمریکا به چاپ پول شد و آمریکا دیگر نمی‌توانست برای پول‌های چاپ شده، پشتوانه طلا داشته باشد. در نتیجه پشتوانه طلا کنار گذاشته شد.
پس از گذشت چند سال و بازیابی کشورهای اروپایی از جنگ، سران این کشورها تصمیم گرفتند که پول‌های خود را به آمریکا ببرند و به جای آن طلا بگیرند. این امر در کنار جنگ‌های پی‌در‌پی آمریکا با دیگر نقاط جهان باعث شد که ارزش دلار آمریکا پایین بیاید؛ کار به جایی رسید که ریچارد نیکسون اعلام کرد دلار آمریکا نیازی به پشتوانه طلا ندارد؛ باقی کشورها نیز رفته‌رفته از این روش پیروی کردند و بالاخره در کم‌تر از هفتاد سال پیش، پول به حالت امروزی خود درآمد. بنابراین منظور از پول‌های بدون پشتوانه همان پول‌هایی هستند که پشتوانه طلا را ندارند.
پول بدون پشتوانه، ارزشش را از دولتی می‌گیرد که آن را صادر کرده است و اعتبارش توسط یک دولت و مردمش پذیرفته می‌شود. این اعتباربخشی جمیع مردم به واحد پولی، به معنای حقیقی بودن آن نیست؛ ولی دست سیاست‌مداران را برای افزایش نرخ تورم باز می‌گذارد. زیرا وظیفه چاپ پول بر عهده سازمان‌های دولتی است و آن‌ها با افزایش تیراژ چاپ پول‌های کاغذی (که معمولا در زمان جنگ و یا تحریم اتفاق می‌افتد) می‌توانند کمبود بودجه خود را جبران کند. اما با افزایش یک‌باره چاپ پول بدون پشتوانه، ارزش ارز چیزی بیش از تکه‌ای کاغذ نمی‌شود.
پس از آن‌که مردم به این نتیجه برسند که واحد پولی یا ارز کشورشان در حال از دست دادن ارزش خود است به سراغ جایگزین‌های دیگر برای تبادلات پولی‌شان می‌روند. برای مثال در دوران پس از جنگ جهانی دوم در آلمان ارزش سیگار و کنیاک را از ارزش پول‌شان بیش‌تر قبول داشتند. این مثال نشان‌گر یکی از سه ویژگی ذاتی پول یعنی «ابزار دادوستد» بودن آن نیز هست.

ارز چیست؟

ارز ها، همان اسکناس‌هایی هستند که در کیف پول شما هستند. همان‌طور که توضیح دادیم یکی از مشکلات مربوط به سکه‌های قدیمی در حمل‌شان بود. بنابراین اسناد کاغذی که توسط اولین بانک‌های آن زمان چاپ می‌شد و به دست مردم می‌رسید، جهت مبادلات پولی ظهور کردند. این اسناد اولین ارز‌های تاریخ به شمار می‌روند.
برای انتقال پول به دیگران می‌بایست سندی مانند اسکناس، رسید بانکی و. ارائه دهیم. به این اسناد ارز یا واحد پولی (currency) گفته می‌شود که بر خلاف پول، ارزش معین و ثابتی ندارد و قیمت آن در هر زمان، از نظر هر شخص و هر کشور و جامعه‌ای متفاوت است.
ارزها به خودی خود چیزی فراتر از یک تکه کاغذ نیستند و این ماهیت پول است که به آن‌ها ارزش می‌بخشد. این‌طور می‌توان گفت که مفهوم پول برای تعیین ارزش کالاها به شمار می‌رود اما ارزها در واقع شکلی از پول هستند که تنها برای سهولت بیش‌تر در معاملات ساخته‌ شده‌اند.